Του Κώστα Παππά
Κι όμως τα μνημόνια είναι εδώ. Ότι υπογράφτηκε από όλες τις κυβερνήσεις την τελευταία 15 ετία έχει και θα έχει αντίκτυπο στην δημόσια περιουσία της Ελλάδας για πολλά ακόμα χρόνια. Έτσι λοιπόν η Ελλάδα ξεπουλάει τα χρυσαφικά της για να αντλήσει ζεστό χρήμα. Αλήθεια με αυτό τον τρόπο έρχεται αυτή η περιβόητη ανάπτυξη; Με αυτό τον τρόπο θα καλπάσει η ελληνική οικονομία όπως μας λένε εδώ και χρόνια οι κυβερνώντες; Σήμερα τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα προβάλουν ως πρώτο θέμα την λήψη της επενδυτικής βαθμίδας από τη moody’ s αλλά δεν λένε κουβέντα για την είδηση αυτή που μας κάνει να αισθανόμαστε για ακόμα μια φορά θλίψη για την κατάντια του πλούτου της χώρας. Που πήγαν άραγε τα succes story της ελληνικής οικονομίας; O κ. Χατζηδάκης σήμερα αναχωρεί για το Μαξίμου και επέλεξε σαν τελευταία δήλωσή του να αναφερθεί στην moody’s, αλλά δεν έχει να πει κουβέντα για το Μπούρτζι , το Αχίλλειον και τους άλλους 18 ελληνικούς θησαυρούς που βγαίνουν στο σφυρί.
Όπως έγινε γνωστό, αλλά δεν θα το δούμε στα κανάλια , γιατί κάποιες ειδήσεις απλά δεν πρέπει να παίζουν, στις Κάννες παρουσιάζονται 20 φιλέτα της χώρας με στόχο την άντληση 4 δισ. ευρώ.
Στο «σφυρί» βγάζει η κυβέρνηση τον Θαλασσόπυργο, το Μπούρτζι του Ναυπλίου, σε μια προκλητική και άνευ προηγουμένου κίνηση ώστε να μπουν στα δημόσια ταμεία, μαζί με ακόμη 19 «χρυσαφικά» της χώρας, άνω των 4 δισ. ευρώ.
Ειδικότερα, η κυβέρνηση παρουσιάζει σε διεθνείς επενδυτές στις Κάννες και στην έκθεση MIPIM «20 ώριμα project» που προσφέρουν – όπως σημειώνει η κυβέρνηση- σημαντικές ευκαιρίες για προσοδοφόρες αποδόσεις.
Την «εκτέλεση» της ιστορίας μας και της κληρονομιάς μας… τρέχει το Υπερταμείο και η ΕΤΑΔ και εκτός από το Μπούρτζι παρουσιάζονται μεταξύ άλλων η ανάπλαση της ΔΕΘ, το Αχίλλειο στην Κέρκυρα, οι ιαματικές πηγές στις Θερμοπύλες και το ακίνητο στον Ταύρο του ΟΜΕΧ.
Ειδικότερα το Μπούρτζι εντάσσεται στην κατηγορία αστική ανάπλαση (!) όπως και τα ακόλουθα έργα: τα projects της ΔΕΘ, το ακίνητο στον Ταύρο, το γήπεδο Τάε-Κβο-Ντο στο Φάληρο (μετατροπή σε συνεδριακό κέντρο) και τα εμβληματικά τοπόσημα Αχίλλειον και το Κτίριο Ασάνη στην Κέρκυρα. Την ομάδα των έργων συμπληρώνει η μαρίνα Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη.
Το θέμα ανέδειξε η βουλευτής της Αχαϊας Σία Αναγνωστοπούλου σημειώνοντας ότι «Πρόκειται για αυθαιρεσία και αναίδεια πρώτου μεγέθους. Να μας απαντήσουν άμεσα τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ιερόσυλη πώληση! Δεν είναι το τσιφλίκι τους, πρόκειται για την περιουσία μας και την περιουσία των παιδιών μας και έχουμε και εμείς τον δικό μας λόγο σ ‘αυτήν».
Το Μπούρτζι
Για τον… θαλασσόπυργο του Ναυπλίου σημειώνεται ότι «η μεσαιωνική γοητεία συναντά τη διαχρονική κομψότητα σε αυτό το ιστορικό μνημείο που βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε ένα γραφικό νησάκι στο λιμάνι του Ναυπλίου, το Μπούρτζι είναι ένα ενετικό φρούριο του 15ου αιώνα». Η συνολική επιφάνεια είναι 1.500 τ.μ. με εγκαταστάσεις σε 1.000 τ.μ. και πάνω από 99 χιλ. επισκέπτες στο Μουσείο μέσα στο 2024.
Το 1502 οι Ενετοί, μεταβάλλοντας με οχυρώσεις τη ΝΔ πλευρά της Ακροναυπλίας σε αυτοτελή προμαχώνα με επάλξεις («Πέντε Αδέρφια»), συνέδεσαν αυτόν με τεχνητό βραχίονα από ογκόλιθους στον οποίο προσέδεναν αλυσίδα η οποία έφθανε μέχρι τον Θαλασσόπυργο για την προφύλαξη του λιμένα και της πόλης, εξού και το όνομα «Λιμένας της Αλύσου».
Μετά τη συνθήκη του Κάρλοβιτς (1698) οι Ενετοί ανήγειραν στη νησίδα ισχυρότατο Πύργο και προμαχώνες με πυροβόλα, δημιουργώντας έτσι το γνωστό Φρούριο που δεσπόζει σήμερα στην είσοδο του λιμένα του Ναυπλίου.
Κατά την Ελληνική επανάσταση του 1821 ο Θαλασσόπυργος κατελήφθη, το 1822, από 50 οπλοφόρους και 150 πυροβολητές, των οποίων ηγούνταν οι Χέιστινγκς, Άνερμαν, Χάνεκ και Δημήτριος Καλλέργης. Αυτοί τελούσαν υπό την ηγεσία του Γάλλου ταγματάρχη Φ. Γκιουρντέν, ο οποίος κανονιοβολούσε το Ναύπλιο από τον Θαλασσόπυργο και κατάφερε να ματαιώσει τον «λαθραίο» επισιτισμό των πολιορκούμενων Τούρκων από αγγλικό πλοίο.
Στην αμέσως μετέπειτα δεκαετία, κατά τις αιματηρές ελληνικές εμφύλιες εχθροπραξίες (1823 – 1833), δύο φορές αναγκάσθηκε η τότε κυβέρνηση να καταφύγει στον Θαλασσόπυργο για την ασφάλειά της, στις 25 Μαΐου του 1824 και στις 2 Ιουλίου του 1827.
Μετά την έλευση του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ και κατ΄ εντολή του, το 1865 ο Θαλασσόπυργος αφοπλίστηκε και κατέστη τόπος διαμονής του δημίου της γκιλοτίνας. Mε τη δημιουργία του Οργανισμού Τουρισμού, ο Θαλασσόπυργος αναπαλαιώθηκε στη δεκαετία του 1930 με έξοδα Παναγιώτη (Τάκη) Κωστούρου, και μετετράπη έτσι σε ένα από τα πρώτα άξια λόγου τουριστικά κέντρα Α΄ Κατηγορίας στην Ελλάδα, με τη λειτουργία ξενοδοχείου 12 μόνο δωματίων και εστιατόριο με ειδική μνεία στους καλύτερους διεθνείς ταξιδιωτικούς οδηγούς της εποχής. Λειτούργησε συνεχώς από την δεκαετία του 1930 μέχρι τα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας, η οποία θεωρήθηκε σκόπιμο να το κλείσει, μη ανανεώνοντας την εκμισθωτική άδεια.
Αχίλλειον
Το Αχίλλειο είναι μία από τις γνωστότερες βασιλικές επαύλεις της Ευρώπης και ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο αρχιτεκτόνημα της Κέρκυρας. Βρίσκεται στον οικισμό Γαστούρι, περίπου 10 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας. Η έπαυλη αυτή σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Ραφαέλε Καρίττο (Raffaele Caritto) και Αντόνιο Λάνντι (Antonio Landi) με επόπτη τον πρόξενο της Αυστρίας στην Κέρκυρα Αlexander Warssderg στην αρχή, και μετά τον θάνατό του τον βαρώνο Von Bucowitz, σε πομπηιανό ρυθμό και χτίστηκε το 1890 με εξ ολοκλήρου δαπάνη της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, η οποία λόγω της ευαίσθητης υγείας της ζήτησε την οικοδόμησή της. Την έπαυλη την αφιέρωσε στον Αχιλλέα, απ’ όπου και το όνομα της, τον περίβολο της οποίας πλούτισε με αγάλματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Εξ αυτών τα πιο γνωστά έργα είναι οι «Εννέα Μούσες», ορισμένες έργο του Ιταλού γλύπτη Ντομένικο Μοράνι (Domenico Morani και άλλες αγοράστηκαν από την Αυτοκράτειρα από τη Βίλλα Μποργκέζε.[1] και ο Αχιλλέας Θνήσκων του Χέρτερ.
Η Ελισάβετ δολοφονήθηκε το 1898. Το 1904, κατ΄ άλλους το 1907, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β΄ (γνωστός και ως «Κάιζερ») αγόρασε το Αχίλλειο, στο οποίο και διέμενε κατά τις τακτικές ανοιξιάτικες επισκέψεις του στη Κέρκυρα. Υπήρξε άνδρας ιδιαίτερα καλλιεργημένος και λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Τοποθέτησε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Αχιλλέα με την επιγραφή «Στον μέγιστο των Ελλήνων από τον μέγιστο των Γερμανών».
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδιοκτησία της έπαυλης αυτής πέρασε στο ελληνικό δημόσιο οπότε και ερημώθηκε, μέχρι που το 1962 αποφασίστηκε η εκχώρησή της σε δυτικογερμανική τότε εταιρεία για να λειτουργήσει ως καζίνο, κατά προτροπή του Βασιλιά Παύλου προκειμένου να γίνει εφάμιλλο του Μονακό, με ότι θα σήμαινε αυτό για την παράλληλη ανάπτυξη της Κέρκυρας. Τελικά το καζίνο λειτούργησε με κάποιες μικρές διακοπές ως το 1981, όταν οι τότε πολιτικές εξάρσεις το εξανάγκασαν να κλείσει. Άρχισε η επαναλειτουργία του, υπό τη διεύθυνση του ΕΟΤ, το 1984.
Είναι σε ρυθμό πομπηιανού μεγάρου. Στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφίες και διακοσμήσεις σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής της ανέγερσής του, ενώ στο δεύτερο όροφο υπάρχει ένα ιωνικό περιστύλιο. Γύρω από το ανάκτορο βρίσκονται πλούσιοι καταπράσινοι κήποι, με θέα προς Βορρά και Νότο. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από βουκαμβίλιες με έντονα χρώματα και παντού υψώνονται φοίνικες. Τους κήπους κοσμούν πολλά αγάλματα, κυρίως του Αχιλλέα, αγαπημένου ήρωα της αυτοκράτειρας, από τον οποίο πήρε το ανάκτορο το όνομά του. Ο Θνήσκων Αχιλλεύς είναι ένα ωραίο χάλκινο άγαλμα, έργο του Γερμανού γλύπτη Ερνστ Χέρτερ. Ίσως η Ελισάβετ της Αυστρίας συγκινήθηκε από το άγαλμα αυτό και το αγόρασε μετά την τραγική αυτοκτονία του δευτέρου γιού της, του αρχιδούκα Ροδόλφου, στο Μάιερλιγκ. Ένα δεύτερο εντυπωσιακό άγαλμα του Αχιλλέα, ύψους 15μ., ήταν παραγγελία του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄.
