Του Κώστα Παππά
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κυβέρνηση και ένας Βασιλιάς πολύ μακριά από δω, σε μια χώρα που οι άνθρωποι είχαν συνέχεια την συνήθεια να ξεχνάνε. Ο Βασιλιάς ήθελε να πει στους υπηκόους και οχι πολίτες της χώρας αυτής οτι με τα λίγα φλουριά που θα πάρουν σαν αύξηση του μισθού τους θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα. Μάλιστα έβαλε και τους ντελάληδες που είχε στη δούλεψή του από το πρωί ίσα με το βράδυ να διαφημίζουν και να διαλαλούν τα ψίχουλα που έδινε στους υπηκόους ως κάτι πολύ σημαντικό.
Εν τω μεταξύ στην επαρχία και στις πόλεις οι άνθρωποι τα έβγαζαν πολύ δύσκολα πέρα. Καθώς από τα 746 φλουριά που θα έπαιρναν κάθε μήνα για την εργασία τους οι υπήκοοι της χώρας αυτής θα έπρεπε να πληρώσουν τα πανάκριβα ενοίκια, τα πανάκριβα τρόφιμα και την πανάκριβη ενέργεια για να μπορέσουν να ζεσταθούν στα σπιτάκια τους και να ανάψουν κανένα φως για να μην σκοντάφτουν.
Βέβαια ο Βασιλιάς και οι αυλικοί του καθόλου δεν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά, καθώς από καιρό ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με αυτά τα ταπεινά που απασχολούσαν τους υπηκόους του βασιλείου. Μάλιστα κάποτε κάποιος έμπορος που πέρασε έξω από την έδρα του πανάκριβου ανακτόρου άκουσε το Βασιλιά να λέει στους αυλικούς του οτι: “Σημασία δεν έχει τι καταλαβαίνουν οι άλλοι ως αλήθεια , αλλά τι τους παρουσιάζεις εσύ. Οι ντελάληδες να είναι καλά”.
Έτσι πέρασε άλλη μια μέρα σε αυτό το Βασίλειο που είναι μακριά από εδώ και καμία σχέση δεν έχει με τα δικά μας. Ο Βασιλιάς πήγε για ύπνο χορτάτος από δόξα και οι υπήκοοι προσπαθούσαν να δουν που θα πρωτοεπενδύσουν τα καινούργια φλουριά που οι ντελάληδες τους είπαν οτι θα είναι πολλά και πως η ζωή τους θα γίνει καλύτερη με αυτά.
Και ζήσαν αυτοί καλά; Δεν το γνωρίζουμε. Αυτό είναι ένα παραμύθι που ο παραμυθάς ακόμα το γράφει κάπου πολύ μακριά από εμάς…
