Σπυρίδων Τσάλλας
Σήμερα, σε μια εποχή παγκόσμιας ανασύνταξης, όπου οι υπερδυνάμεις επαναπροσδιορίζουν
τις στρατηγικές τους με βάση μια «node-to-a-network» προσέγγιση –δηλαδή μια συνεργασία
που ενισχύει την εθνική κυριαρχία αντί να υπονομεύει τα κράτη μέσω μη δημοκρατικών διεθνών μηχανισμών– η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια βαθιά κρίση νομιμότητας. Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, παρατημένο σε ξερά ιδεολογικά πηγάδια, αποδεικνύεται ανίκανο ναανταπεξέλθει στις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Οι παραδοσιακοί πολιτικοί φορείς, που για δεκαετίες υπηρέτησαν το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης και ενίσχυσαν πολιτικές κοινωνικής
μηχανικής (όπως η υπερβολική έμφαση στη «woke» κουλτούρα, εισάγοντας αντίθετες προς τις ελληνικές αξίες νοοτροπίες), συνεχίζουν να προβάλλουν μια πραγματικότητα ξένη προς τις
αναγκαιότητες του τόπου. Η προσκόλλησή τους σε δόγματα που εξυπηρετούν διεθνή
συμφέροντα –από την απεριόριστη μετανάστευση έως την αποδυνάμωση της πυρηνικής
οικογένειας– έχει μετατρέψει τη χώρα σε πεδίο πειραματισμών, με καταστροφικές συνέπειες για
την κοινωνική συνοχή και την οικονομική βιωσιμότητα.
Πιο συγκεκριμένα, οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων, αντιλαμβανόμενοι την αλλαγή των καιρών,επιχειρούν τώρα να μεταμφιεστούν ως υπέρμαχοι της εθνικής κυριαρχίας. Ωστόσο, αυτή ηεπιφανειακή μεταστροφή –από τους ίδιους που υπέγραψαν μνημονιακές πολιτικές, ενίσχυσαντην ελεγχόμενη από εξωτερικούς παράγοντες συγκέντρωση της εξουσίας, και προώθησαν
νόμους που υπονόμευαν την εθνική ασφάλεια– είναι εμφανώς αντιφατική. Πολιτικοί
χαμαιλέοντες, που χθες υμνούσαν τον υπερεθνικό φιλελευθερισμό και σήμερα υποκρίνονται
τους προστάτες των εθνικών συμφερόντων, δεν μπορούν να κρύψουν την απουσία αυθεντίας και ηθικού πυρήνα. Η κοινωνία, ωστόσο, δεν είναι πλέον διατεθειμένη να αγνοεί τις ταλαντώσεις τους: η μνήμη των ψευδοαναθεωρήσεων, των σκανδάλων διαφθοράς, και της συστημικής αδιαφάνειας παρουσιάζει εκθετική μόχλευση, ενισχύοντας την απαίτηση για λογοδοσία.
Επιπλέον, ο ελληνικός λαός έχει φτάσει στο όριο της ανοχής απέναντι σε ένα πολιτικό
κατεστημένο που εξευτελίζει τη δημοκρατία. Ενώ το πολίτευμα βασίζεται στην λαϊκή κυριαρχία,τα θεσμικά όργανα έχουν μετατραπεί σε εργαλεία καταστολής της λαϊκής βούλησης.
Παραδείγματα από την υποκριτική χειραγώγηση του δημοψηφίσματος του 2015 έως και τη
συσκότιση ευρέως φάσματος της πολιτικής ζωής από ένα πέπλο διαφθοράς και
αντιδημοκρατικών μεθόδων άσκησης εξουσίας με μανδύα που αρμόζει σε καθεστώτα,
αποδεικνύουν μια πραγματικότητα όπου οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως υποτελείς, όχι ως
κυρίαρχοι. Όταν οι θεσμοί απαιτούν «αποδείξεις» για καταχρήσεις ενώ η πραγματικότητα
φωνάζει (π.χ. στη διαχείριση της πανδημίας, στις πυρκαγιές της Αττικής, στο μαζικό έγκλημα
των Τεμπών), η απογοήτευση μεταμορφώνεται σε οργή. Αυτή η οργή δεν είναι απλώς μια
συναισθηματική αντίδραση, αλλά η βάση ενός κινήματος που απαιτεί ριζική αλλαγή – όχι
ανασχεδιασμό του παλιού συστήματος, αλλά την πλήρη ανατροπή του.
Τα παγκόσμια γεγονότα, όπως τα αποτελέσματα των πρόσφατων αμερικανικών εκλογών, όπου οι πολίτες επιβεβαίωσαν την απογοήτευση τους με τις ελίτ του Deep State και ψήφισαν υπέρ πολιτικών που προάγουν την εθνική ανεξαρτησία, δείχνουν ότι η παγκόσμια τάση είναι
ξεκάθαρη: επιστροφή στις εθνικές ταυτότητες, απομάκρυνση από τον νεοφιλελεύθερο
οικονομικό μοντελισμό, και απόρριψη της πολιτικής ορθότητας ως εργαλείου κοινωνικού
ελέγχου. Στην Ευρώπη, κινήματα όπως αυτό του Alternative für Deutschland, του
Rassemblement National και του Fratelli d'Italia δείχνουν ότι ακόμη και οι χώρες-πυλώνες της
ΕΕ αναζητούν νέους δρόμους.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει πιστή
των διεθνών ολιγαρχιών που επιβάλλουν πολιτικές αντίθετες προς τα εθνικά της συμφέροντα –
από την καταστροφική ενεργειακή μετάβαση έως την υπογραφή συμφωνιών που θυσιάζουν την
εδαφική ακεραιότητα. Η Ελλάδα έχει ζωτική ανάγκη να είναι με τους Συμμάχους νικητές, όχι με
τούς ηττημένους τού Άξονα: εκεί, στη λάθος πλευρά τής Ιστορίας, θα μείνουν νομοτελειακά όσοι
πολιτικοί φορείς επέλεξαν να ταυτιστούν ιδεολογικά με τις επιταγές του παγκόσμιου δικτύου των
απανταχού Δημοκρατικών. Στην Ελληνική Βουλή, τα κόμματα που εντάχθηκαν στη φράξια τού
βαθεοκρατικώς ευρωπατριωτικού «Να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσει η ΕΕ» έχει
αυτοτοποθετηθεί στη λάθος πλευρά, τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν απρόθυμα ή ανίκανα να
κεφαλαιοποιήσουν τις εξελίξεις.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η θεσμική κρασπεδοποίηση, απαιτείται η άμεση γέννηση μιας νέας
πολιτικής δύναμης που θα ενσωματώνει όχι μόνο την αγανάκτηση, αλλά και την ελπίδα. Αυτή η
δύναμη πρέπει να βασίζεται σε μια συνεκτική ιδεολογία, συγχωνεύοντας το φιλελεύθερο πνεύμα
της δημοκρατίας με τη συντηρητική προστασία των αξιών που διαμόρφωσαν τον ελληνικό
πολιτισμό. Αυτό το κόμμα, με την υποστήριξη της ελεύθερης έκφρασης, της κοινωνικής
αλληλεγγύης, και της σεβασμού στην ιστορία μας, θα προσφέρει ένα πλαίσιο αναφοράς: η
ανασυγκρότηση της οικονομίας μέσω ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η προστασίατων συνόρων με σύγχρονες τεχνολογίες και διεθνείς συμμαχίες, και η επανεμφάνιση τηςΕλλάδας ως κύριου παίκτη στη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, η νέα πολιτική οντότητα πρέπει ναλειτουργήσει ως η φωνή των «αόρατων» πολλών – των νέων χωρίς προοπτικές, τωνοικογενειών που δυσκολεύονται να επιβιώσουν, και των κοινοτήτων της περιφέρειας που αγνοούνται από τα κεντρικά των Αθηνών.
Η διαδικασία αυτή απαιτεί μια διπλή στρατηγική: αφενός, την απομόνωση των διεφθαρμένων δομών του παρελθόντος, και αφετέρου, την ενεργοποίηση μιας συμμετοχικής δημοκρατίας όπουοι πολίτες θα καθορίζουν απευθείας τις πολιτικές μέσω πλατφορμών διαβούλευσης. Η αναγέννηση δεν θα έρθει από άνωθεν, αλλά από μια εθνική συνέλευση που θα εκπροσωπεί κάθε γωνιά της χώρας, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε γενιά.
Ο καιρός των ημίμετρων λύσεων έχει περάσει. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καμπή όπου η
παθητικότητα σημαίνει συνειδητή συμμετοχή στη δική της παρακμή. Το νέο πολιτικό κίνημα
πρέπει να είναι η ενσάρκωση μιας επανάστασης που δεν βαφτίζεται με λόγια, αλλά με πράξεις:αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του Έθνους, προστασία της οικογενειακής αξίας, και
δημιουργία μιας οικονομίας που εδράζεται στην παραγωγή, όχι στο χρηματιστήριο. Μόνο έτσιθα μπορέσουμε να ανασύρουμε τη χώρα από τα στενά της ιστορικής δυσπραγίας και να
χαράξουμε ένα μέλλον όπου τα παιδιά μας θα ζουν σε μια Ελλάδα δίκαιη, ανεξάρτητη, και
περήφανη. Η αναγέννηση ξεκινά σήμερα – και η συμμετοχή όλων μας είναι το κλειδί της.
