Οι τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας λειτουργούν καταλυτικά στο επίπεδο του επανακαθορισμού των παγκόσμιων γεωπολιτικών ισορροπιών. Πολύ νωρίς τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ πριν καν ο Ντόναλντ Τραμπ κερδίσει την εκλογική κούρσα, είχαν επισημάνει τις αλλαγές που θα έφερνε ενδεχόμενη εκλογή του στο μέτωπο της Ουκρανίας. Οι θέσεις μας επιβεβαιώνονται πανηγυρικά απο τα ίδια τα γεγονότα .
Η προ ημερών συνάντηση Τραμπ- Ζελένσκι στην Ουάσιγκτον έδειξε πλέον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο οτι η ΗΠΑ του Τραμπ κάνουν μια στροφή 180 μοιρών σε σχέση με την Ουκρανία και την σκανδαλώδη υποστήριξη που έδειχνε η Αμερική του Μπάιντεν στο πρόσωπο του Ζελένσκι.
Πλέον ο “ισχυρός” Ζελένσκι με την υποστήριξη Μπάιντεν μοιάζει πλέον με μια καρικατούρα ηγέτη, η οποία χλευάζεται και διασύρεται δημοσίως , ειδικότερα όταν δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθός του μπροστά στην πανίσχυρη υπερδύναμη ΗΠΑ . Παρ όλα αυτά οι υποστηρικτές του δόγματος της “σωστής” πλευράς της ιστορίας επιμένουν να θέτουν την ανέτοιμη στρατιωτικά και πολιτικά Ευρώπη στο πλευρό του υπό κατάρρευση Ζελένσκι.
Για την απουσία της Ελλάδας σε όλες αυτές τις ισορροπίες που διαμορφώνονται δεν χρειάζεται να πούμε πάρα πολλά. Στην διάσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών στο Λονδίνο η Ελλάδα ήταν και πάλι εκκωφαντικά απούσα από τις εξελίξεις, καθώς δεν εκλήθη καν. Αντίθετα η Τουρκία που εκλήθη επιχείρησε να κρατήσει χρυσές ισορροπίες με την παρουσία μόνο του Υπουργού Εξωτερικών Φιντάν. Είναι όμως μέσα στο παιχνίδι σε όλα τα διεθνή φόρα.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν παραδειγματίζεται ούτε από τη στάση της Μελόνι , η οποία διατηρεί άριστες σχέσεις με την κυβέρνηση Τραμπ και ταυτόχρονα διαδραματίζει ένα ρόλο γεφυροποιού ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Εδώ στην Ελλάδα το δίδυμο Μητσοτάκη -Γεραπετρίτη μοιάζει απλά να παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν και είναι παραδομένο στο όποιο νεύμα κάνει προς την Ελλάδα η ελίτ της ΕΕ. Την ίδια στιγμή η ίδια η ηγεσία της ΕΕ αμήχανα και η ίδια παρακολουθεί τις εξελίξεις που την εξοβελίζουν σε ρόλο κομπάρσου σε σχέση με την συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας που καλπάζει προς την ολοκλήρωση , χωρίς βέβαια τους οπαδούς της “σωστής” πλευράς της ιστορίας.
Η Ελλάδα εγκλωβισμένη στο ρόλο του Yes man, βλέπει οτι τα χρήματα του ελληνικού λαού , αλλά και η αμυντική ενίσχυση προς την Ουκρανία δεν πιάνουν πλέον τόπο. Ούτε βέβαια και η διάθεσή μας να γίνουμε μια από τις βασικές τροφοδότριες χώρες της Ουκρανίας σε ηλεκτρισμό. Δειλοί , μοιραίοι και άβουλοι αντάμα , κατά τον ποιητή, περιμένουμε ίσως κάποιο θάμα, που μαντέψτε όμως … δε θα γίνει.
Ο εθνικός καπιταλισμός του Τραμπ και η ενίσχυση της οικονομικής διπλωματίας γίνονται πλέον πολύ ισχυρά χαρτιά στο τραπέζι και ο Αμερικανός Πρόεδρος ξέρει και να τα κρατά και να τα χρησιμοποιεί. Αν λοιπόν η “σωστή” πλευρά της ιστορίας είναι αυτή που διαμορφώνουν οι αμήχανοι και ανήμποροι ηγέτες της ΕΕ που εξελίσσονται σε θλιβερους κομπάρσους των γεγονότων, τότε εμείς προτείνουμε στην κυβέρνηση να σταθεί απλά στην “λάθος” πλευρά της ιστορίας που θα διαμορφώσει και το ζωτικό χώρο για την επόμενη μέρα και στην Ουκρανία και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Θυμίζουμε τι γράφαμε λίγες μέρες πριν από τις Αμερικανικές εκλογές και σε άρθρο μας με ημερομηνία 4 -11-2024 και τίτλο : “Η θέση των Επικαίρων: Γιατί είμαστε με τον Τραμπ”
Είμαστε με τον Τραμπ γιατί θέλουμε να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και να απομακρυνθεί οριστικά η όποια πιθανότητα πυρηνικού πολέμου. Για να αλλάξει η ισορροπία τρόμου στην περιοχή μας.
Είμαστε με τον Τραμπ, γιατί δεν ξεκίνησε κανέναν καινούργιο πόλεμο, ενώ έκανε ότι ήταν δυνατόν να για να σταματήσει τους πολέμους που υπήρχαν.
Είμαστε με τον Τραμπ γιατί επί Προεδρίας του ενισχύθηκε η Ελληνοαμερικανική συμμαχία με τη βάση στην Αεξανδρούπολη και με την άρνηση πώλησης στην Τουρκία Αεροπλάνων F35 και αναβάθμισης των F 16.
Είμαστε με τον Τραμπ, γιατί θέλουμε να σταματήσει η άναρχη παράνομη μετανάστευση σε όλο τον κόσμο και να μπει τέλος στην ατζέντα των ακραίων δικαιωματισμών. Σεβόμαστε την όποια διαφορετικότητα , αλλά αρνούμαστε να την κάνουμε κανονικότητα και να την διδάσκουμε ως επιταγή στα παιδιά μας.
Είμαστε με τον Τραμπ γιατί πρέπει η Αμερική να ασχοληθεί κυρίως με τα δικά της θέματα και η Ευρώπη να ενηλικιωθεί ως μια αυτόνομη πολιτική και στρατιωτική ενότητα επαναπροσδιορίζοντας και τις σχέσεις της με την Ρωσία.
