Οι δασμοί που με κάθε επισημότητα και με τόνο εξόχως αυστηρό ανακοίνωσε και υπέγραψε πριν από μερικές ημέρες ο Ντόναλντ Τραμπ είναι στον «πάγο» και μάλιστα σε θερμοκρασία που αγγίζει τους -30, όσες και οι ημέρες που θα περιμένει από το Μεξικό και τον Καναδά να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που έδωσαν τηλεφωνικώς για 10.000 στρατιώτες έκαστος στα βόρεια αλλά και στα νότια σύνορα των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ γνωρίζει σίγουρα καλύτερα τόσο από τον παραιτηθέντα Πρωθυπουργό του Καναδά όσο και από τη Μεξικανή ομόλογό του τη δυναμική που έχουν οι οικονομικοί δασμοί και για τις δύο χώρες. Τα διατάγματα και οι δηλώσεις του δεν άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας και τα σημερινά τηλεφωνήματα ακόμη κι αν δεν προήλθαν μετά από αίτημα της πόλης του Μεξικού και την Οτάβα εμφανίζονται ως τέτοια.
Από την πλευρά του Λευκού Οίκου δεν έχουμε καμία αναλυτική ενημέρωση αναφορικά με το τι έχει ειπωθεί αλλά οι ομοιότητες ανάμεσα στις ανακοινώσεις από την πλευρά των δύο γειτόνων των ΗΠΑ δεν αφήνουν και πολλά σημεία «νεκρά». Οι ΗΠΑ με τις απειλές και τις κινήσεις Τραμπ ο οποίος κραδαίνει προεδρικά διατάγματα με ποσοστά δασμών προς όποιον έχει στο στόχαστρο θα φέρουν άμεσα τόσο στα βόρεια όσο και στα νότια σύνορα των ΗΠΑ 20.000 στρατιώτες.
Ο Τραμπ που έχει στείλει στα σύνορα με το Μεξικό περισσότερους από 6.000 δικούς του κομάντος, ενώ έχει δώσει εντολές για ακόμη 9.000 στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας με αυτό τον πολύ «δικό του» τρόπο εμπλέκει στη φύλαξη των συνόρων και τις Κυβερνήσεις των άλλων δύο χωρών. Ο επιχειρηματίας Τραμπ καταφέρνει πέρα από το να κρατά τα σύνορα υπό απόλυτη επιτήρηση να επιμοιράζεται και το κόστος. Η κινητοποίηση τέτοιου αριθμού ανθρώπων και μέσων δεν είναι ούτε απλή ούτε και φθηνή υπόθεση και ο 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ κερδίζει – προς ώρας – πολλαπλά.
Από την άλλη τα μέχρι σήμερα μεγαλύτερα σε έκταση αφύλαχτα σύνορα του κόσμου, αυτά ανάμεσα σε Καναδά και ΗΠΑ θα έχουν χιλιάδες στρατιώτες σε μία περίοδο που μπορεί οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες να μην είναι οι καλύτερες αλλά σε καμία περίπτωση Ουάσιγκτον και Οτάβα δεν βρίσκονται στα «χαρακώματα».
Παράλληλα ο τρόπος με τον οποίο η Ουάσιγκτον του Τραμπ επιλέγει να συνδιαλλαγεί με παραδοσιακούς στενούς της συμμάχους δείχνει κάτι από «υπεροψία», ίσως και αλαζονεία, στοιχεία τα οποία περισσότερο δηλητηριάζουν παρά βελτιώνουν τις σχέσεις.
Για τον Τραμπ αλλά και για τις ΗΠΑ παραδοσιακά οι καλές προθέσεις χωρίς την έξωθεν καλή μαρτυρία και την ανάλογη εικόνα ήταν «μισές δουλειές». Σήμερα οι πρακτικές του Προέδρου των ΗΠΑ μοιάζουν να αδιαφορούν για την εικόνα και να έχουν επικεντρωθεί μόνο στο «αποτέλεσμα με οποιονδήποτε τρόπο». Το «πρώτος πάντα με οποιοδήποτε κόστος» όμως είναι μία επικίνδυνη πρακτική κυρίως γιατί όσοι σήμερα με πίεση «σκύβουν» το κεφάλι πολύ δύσκολα αύριο θα είναι αρωγοί στα πραγματικά δύσκολα.
