«Ο Κώστας Καραμανλής συνεχίζει να λέει αυτά που πιστεύει απαντώντας και σε όσους από την αντιπολίτευση τον κατηγορούν για εξωτερική πολιτική της ακινησίας» δηλώνει ο πρώην υπουργός Ευρυπίδης Στυλιανίδης στην δημοσιογράφο Άννα Καραβοκύρη για τα ”ΕΠΙΚΑΙΡΑ”, επισημαίνοντας με νόημα πως « είναι άλλο οι δημόσιες σχέσεις των προσώπων και άλλο οι διεθνείς σχέσεις των κρατών». «Ο κατευνασμός δεν είναι αυτοσκοπός» προσθέτει αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και παράλληλα μας μιλάει για την διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και για την δυναμική των κομμάτων που βρίσκονται δεξιότερα της ΝΔ.
Τόσο οι Ευρωεκλογές όσο και οι Αμερικανικές εκλογές έδειξαν πως αλλάζει το πολιτικό σκηνικό και πλέον οι κοινωνίες στρέφονται σε κόμματα που βρίσκονται στην υπερδεξιά πτέρυγα. Πιστεύετε πως οι κοινωνίες συντηρητικοποιούνται;
Η επιστροφή στις αξιακές ρίζες και η υπεράσπιση της άλλης άποψης δεν σημαίνει πάντα ούτε ριζοσπαστικοποίηση, ούτε οπωσδήποτε λαϊκισμός, εθνικισμός ή εξτρεμισμός, είτε αυτό έχει δεξιό πρόσημο, είτε έχει αριστερό. Αντίθετα πιστεύω ότι η δράση φέρνει πάντα την αντίδραση. Στις ΗΠΑ συγκεκριμένα η εμμονή των Δημοκρατικών στη Woke Ατζέντα των έμφυλων διακρίσεων και σε ένα ακραίο μερικές φορές δικαιωματισμό ξύπνησε τη βαθιά Αμερική που διαμόρφωσε την κυρίαρχη εκλογική τάση στηρίζοντας Trump και δεν δέχθηκε να συρθεί πίσω από αθροιζόμενες ετερόκλητες μειοψηφίες. Στην Ελλάδα το φαινόμενο μπορεί να έχει ομοειδή χαρακτηριστικά, αλλά δεν είναι το ίδιο. Νικητής εδώ είναι κυρίως η αποχή, η οποία εξέφρασε την έντονη διαμαρτυρία της κοινωνίας για κάποιες επιλογές της Κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, χωρίς όμως οριστικό διαζύγιο από τη ΝΔ. Μάλλον προειδοποίησε την Κυβέρνηση να διορθώσει κάπως την εσωτερική της ισορροπία και τον προσανατολισμό της, αλλά δεν την αρνήθηκε. Έστειλε απλά ισχυρό μήνυμα.
Εκτιμάται πως τα κόμματα που βρίσκονται δεξιότερα της ΝΔ θα είναι οι «κερδισμένοι» στις επόμενες εθνικές εκλογές;
Δεν πιστεύω ότι κανένας από αυτούς τους σχηματισμούς έχει πείσει ότι έχει ιδεολογικό και οργανωτικό βάθος για να αποτελέσει πειστική εναλλακτική Κεντροδεξιά πρόταση διακυβέρνησης. Είναι μάλλον προσωποπαγείς κινήσεις ακτιβιστικού χαρακτήρα που δυναμώνουν κυρίως, όταν προσλαμβάνουν χαρακτηριστικά κινήματος διαμαρτυρίας. Μια σοβαρή αποκατάσταση του στιβαρού σύγχρονου λαϊκού κεντροδεξιού προφίλ της Νέας Δημοκρατίας σε πρόσωπα και πολιτικές είναι βέβαιο ότι θα στερήσει το οξυγόνο από όλους αυτούς.
Η διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά από τη ΝΔ θα έχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση;
Η διαγραφή ενός πρώην Πρωθυπουργού που ταυτίστηκε μάλιστα με τη διάσωση της Ελλάδας σε μια δύσκολη συγκυρία και την παραμονή της στην Ευρωζώνη δεν είναι και το πιο ευχάριστο γεγονός για την ενότητα της Παράταξης μας και σίγουρα θα έχει κόστος, αν με κάποιο τρόπο δεν ξεπεραστεί. Αντικειμενικά όμως χωρίς να επιδιώκω να δικαιολογήσω την απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη τον οποίο εμπιστεύτηκε και στήριξε ο Αντώνης Σαμαράς, οφείλω ψύχραιμα και συνετά να διαπιστώσω, ότι μπορεί κανείς να πει τα ίδια πράγματα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ώστε να μην προσβάλει και να μη δημιουργεί αδιέξοδα. Εγώ πάντα έλεγα ότι αυτός που είναι στην κορυφή του βουνού είναι ο μόνος που μπορεί εκείνη τη στιγμή να βλέπει όλες τις πλαγιές και το έλεγα όποιος κι αν ήταν πρωθυπουργός. Αν λοιπόν υπάρχει κάτι άλλο που εμείς δεν το βλέπουμε ας μας το πουν καθαρά για να τοποθετηθούμε.
Πιστεύεται ότι οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς έχουν κοινή γραμμή πλεύσης; Τι επιδιώκουν με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους;
Δεν καταλαβαίνω τι θα πει αυτό που με ρωτάτε. Ο καθένας έχει τις απόψεις του και το χαρακτήρα του. Όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν όχι απλά το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να μεταγγίζουν την εμπειρία τους στους επόμενους, να κάνουν τις προτάσεις τους και να εκφράζουν τις ανησυχίες, όταν υπάρχουν ιδιωτικά στους διαδόχους τους, όταν είναι έτοιμοι να ακούσουν ή δημόσια, όταν θέλουν να στείλουν μηνύματα στην κοινωνία ή στη διεθνή κοινότητα.
Τελικά η παρέμβαση του Αντ. Σαμαρά να «προτείνει» τον Κ. Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας έβλαψε τον Κ. Καραμανλή ή όχι;
Σε τι να τον βλάψει, αφού ο ίδιος είπε ότι ούτε τον αφορά, ούτε τον ενδιαφέρει.
Υπήρξατε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και σας εμπιστεύτηκε κρίσιμα χαρτοφυλάκια, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του. Γιατί τώρα ο Κ. Καραμανλής είναι τόσο επικριτικός απέναντι στην διαχείριση των εθνικών ζητημάτων από την κυβέρνηση;
Γιατί τον χαρακτηρίζετε επικριτικό. Όλα αυτά ο Κ. Καραμανλής δεν τα λέει τώρα, πάντα τα έλεγε, τα πίστευε και ως πρωθυπουργός τα επιδίωκε να τα κάνει πράξη. Σας θυμίζω την επιτυχημένη Συμφωνία για της ΑΟΖ που υπεγράφη επί Μπακογιάννη με την Αλβανία, την οποία αργότερα ακύρωσε για αστείους λόγους ο Ράμμα, όταν προσεγγίστηκε από τον Α. Νταβούτογλου. Σας θυμίζω επίσης τις επίμονες διαπραγματεύσεις για την ΑΟΖ με τη Λιβύη που διακόπηκαν μόλις έπεσε ο Καντάφι. Επίσης σας θυμίζω την επαναπροσέγγιση με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μουμπάρακ λίγο πριν την Αραβική Άνοιξη κι όλα αυτά μέσα σε κλίμα βελτίωσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων παρά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν. Άρα τι σας κάνει εντύπωση για τον Καραμανλή. Συνεχίζει να λέει αυτά που πιστεύει απαντώντας και σε όσους από την αντιπολίτευση τον κατηγορούν για εξωτερική πολιτική της ακινησίας, θυμίζοντας τους ότι είναι άλλο οι δημόσιες σχέσεις των προσώπων και άλλο οι διεθνείς σχέσεις των κρατών και υπογραμμίζοντας ότι ο κατευνασμός δεν είναι αυτοσκοπός. Η επιμονή στην εθνική στρατηγική που ακολουθείται διακομματικά και διαχρονικά από το 1975 μέχρι σήμερα μπορεί να μην οδήγησε σε άλματα, αλλά απομάκρυνε τον πόλεμο, έφερε την ανάπτυξη, έβαλε την Ελλάδα και την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια και ενίσχυσε οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά την Πατρίδα μας. Το να τα επαναλαμβάνει δημόσια σήμερα ο πρώην Πρωθυπουργός τονίζοντας τις κόκκινες γραμμές, μη το εκλαμβάνετε μόνο ως συμβουλή προς τους νεότερους Υπουργούς που είναι ίσως περισσότερο ενθουσιώδεις λόγω απειρίας. Ερμηνεύσετε το και ως σήμα αφύπνισης μιας κοινωνίας που αδιαφορεί επικίνδυνα, ως μήνυμα προειδοποίησης ενός διεθνούς παράγοντα που θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα ή αυστηρή προειδοποίηση προς μια Τουρκία που διακατέχεται από εθνικιστική απληστία και ηγεμονικά σύνδρομα.
