Του Σπύρου Τρίψα
Η 25η Μαρτίου του 1821 γιορτάζεται και φέτος με λαμπρότητα, αλλά επιμελώς μέσα στις δεκαετίες κάποιες αλήθειες που η ίδια η ιστορία μας αφήνει για παρακαταθήκη, ώστε να πάμε παρακάτω , εργαλειοποιούνται και αντί να μας ξυπνάνε μάλλον μας αποκοιμίζουν. Επειδή λοιπόν η ιστορία δεν προσφέρεται ποτέ για ύπνωση, αλλά για αφύπνιση και επειδή σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις σε αυτόν τον τόπο εργαλειοποίησαν την ιστορία που με αίμα έγραψαν οι πρόγονοι του 1821 ας συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα που θεωρούμαι οτι εκφράζουν την πλειοψηφία των Ελλήνων όχι μόνο ως ιστορική πραγματικότητα , αλλά κυρίως ως ιστορική αναγκαιότητα επιβίωσης στο σήμερα.
Όταν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έλεγε «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Μάθαμε την φράση, αλλά ποτέ δεν την σκεφθήκαμε ως το τέλος. Γιατί αν το κάναμε, θα είχαμε ανατρέψει τα μισά σχολικά μας βιβλία, που είναι γεμάτα εθνικιστικές υπερβολές. Με το ρητό του αυτό ο Διονύσιος Σολωμός, μέσα στην άνθιση του εθνικισμού, πραγματοποιεί την υπέρβασή του. Διαλύει αυτόματα τους εθνικούς μύθους επάνω στους οποίους βασίζεται κάθε υπέρ-πατριωτισμός. Η ιστορία γίνεται χώρος δικαίου. Αν ακολουθήσουμε την φράση του Σολωμού, ο πατριωτισμός γίνεται ένας νέος ανθρωπισμός. Αν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια, τότε δεν χρειαζόμαστε πια πολλές σημαίες. Αν φτάσουμε να θεωρούμε εθνικό το αληθές, τότε πατρίδα όλων μας γίνεται μία: η αλήθεια.
Αντί αυτού δύσκολα αποδεχόμαστε τις παρακάτω αλήθειες. Οι Οθωμανοί έφυγαν όμως ο ραγιαδισμός είναι παρών σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου και λόγου. Οι Οθωμανοί έφυγαν όμως εμείς δεν μπορέσαμε να επιτύχουμε ποτέ αυτό που με περισσή άνεση προφέρουμε ως εθνική ανεξαρτησία. Οι Οθωμανοί έφυγαν όμως ο κοτζαμπασισμός ζει και βασιλεύει, αν δούμε σήμερα τις λίγες οικογένειες που ουσιαστικά κυβερνούν αυτόν τον τόπο.
Δεν μπορέσαμε δυστυχώς ποτέ πραγματικά να απαγκιστρωθούμε ούτε από τους εξωτερικούς, ούτε από τους εσωτερικούς προστάτες, οι οποίοι με το αζημίωτο μας παρέχουν δήθεν κάποια ασφάλεια. Σε αυτή την αόριστη έννοια της ασφάλειας παραδώσαμε όλα τα νάματα της ιστορίας και επειδή η λέξη παράδοση κάνει παρήχηση με την έννοια προδοσία ίσως τελικά γενιές και γενιές πρόδωσαν τον ίδιο τους τον εαυτό παραδομένες σε αυτό τον κοτζαμπασισμό. Αυτή η συνέχιση αυτών των κεκτημένων από την οθωμανοκρατία σίγουρα δεν μπορεί να δημιουργήσει ελεύθερους και αδούλωτους ανθρώπους , τέτοιους σαν αυτούς που σήκωσαν τα καριοφίλια το 1821.
Υπήρξαν στην ιστορία μορφές οι οποίες προσπάθησαν να αλλάξουν αυτή την πραγματικότητα. Ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος , όμως ο καθένας για διαφορετικούς λόγους ατύχησε. Ο Καποδίστριας γιατί δολοφονήθηκε , ο Τρικούπης γιατί αποδοκιμάστηκε και δεν εξελέγη ούτε Βουλευτής λέγοντας την περίφημη φράση “Ανθ’ ημών Βουλιμής”, ο Βενιζέλος που ενσάρκωσε τη “Μεγάλη ιδέα” δέχθηκε αλλεπάλληλες δολοφονικές απόπειρες εναντίον του. Η ιστορία προχωρούσε και πάντα κάποιοι ξένοι και ¨ξένοι¨ κυβερνούσαν την Ελλάδα.
Μια ανάσα δόθηκε μεταπολεμικά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που εδραίωσε αυτό που ονομάζουμε εθνική συνείδηση και με τον Ανδρέα Παπανδρέου που έφερε στο προσκήνιο την κοινωνική συνείδηση. Ο καθένας με τους εγκλωβισμούς του και τις “αμαρτίες” του προσέφεραν στον τόπο.
Σήμερα η εθνική συνείδηση παγιδεύεται κάπου ανάμεσα σε έναν μιμητισμό ξένων προτύπων ασκούμενης πολιτικής και στην υποβάθμιση της κοινωνικής συνείδησης μέσα από την woke ατζέντα.
Ο ρόλος της διοικούσας Εκκλησίας παραμένει σε κάποιες ιστορικές καμπές συζητήσιμος και αμφίβολος αν μελετήσει μάλιστα κάποιος σοβαρά την πολιτική πολλών Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως μέσα στα χρόνια. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συσχετιστεί με την Εκκλησία του Χριστού την οποία οι Έλληνες σέβονται και τιμούν και έχουν ακόμα την τόλμη να μιλάνε για τον Τριαδικό Θεό.
Σήμερα και χωρίς κάποιος να επιχειρήσει να βγάλει το πατριδόμετρο για να μετρήσει τον πατριωτισμό οιουδήποτε οι νεοέλληνες μαθαίνουν για μια νέα πατριωτική στάση από τους εκάστοτε κυβερνώντες, είτε αυτοί λέγονται Σημίτης, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Γεραπετρίτης Τσάφος. Μαθήματα πατριωτισμού προφανώς κανείς δεν πρέπει να δέχεται από κανένα αν μέσα του γνωρίζει οτι ενεργεί για το καλό του συνόλου , αν όμως κάπου έχει χαθεί και κρατάει στα χέρια του και την παρακαταθήκη των αγωνιστών του 1821 , τότε καλά θα κάνει να αποχωρήσει πίσω από το παραβάν της ιστορίας και να περιμένει τον ιστορικό του μέλλοντος να τον κρίνει . Αυτός δεν θα χαριστεί σε κανέναν.
Μέσα λοιπόν στα σύγχρονα δόγματα που μιλάνε για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους ιστορικούς δυνάστες μας ή μας πλασάρουν το δόγμα περί της σωστής πλευράς της ιστορίας , εμείς ας θέσουμε ένα ερώτημα: οι Έλληνες το 1821 βρίσκονταν στη σωστή ή στη λάθος πλευρά της ιστορίας;
