Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Ζούμε σε καινοφανείς εποχές, όπου οι εξελίξεις πολύ εύκολα μπορούν να ξεπεράσουν ακόμη και τον πιο άρτια οργανωμένο σχεδιασμό ενός κράτους. Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και κανείς δενμπορεί να γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο.
Ιδίως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου οι ισορροπίες κρέμονται, κυριολεκτικά, σε
τεντωμένο σχοινί, πρέπει κανείς να επιδεικνύει ιώβεια υπομονή, αλλά και ισχυρή διορατικότητα,για να προβλέψει και να αποτρέψει άσχημες καταστάσεις. Η ιστορία των σχέσεών μας με την Τουρκία αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, έχει θέσει ως βασικό του στόχο την αντιμετώπιση όλων των πιθανών σεναρίων, που θα μπορούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση την ελευθερίακαι την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και πολλούς μήνες,αναφέρεται στην ενίσχυση της αμυντικής θωράκισής μας με την «Ασπίδα του Αχιλλέα».
Πρόκειται για έναν θόλο, ένα σύστημα προστασίας ουσιαστικά, με πολλά και ξεχωριστά επίπεδα,που θα ακυρώνει την όποια επιθετική προσπάθεια του αντιπάλου. Θα λειτουργεί ανασταλτικά απέναντι σε πυραυλικές επιθέσεις, σε επιθέσεις από drones, από αεροσκάφη, από πλοία επιφανείας και από υποβρύχια.
Κι όλα αυτά, την στιγμή που η Τουρκία δεν έχει σταματήσει τις εξοπλιστικές της προσπάθειες.
Τρέχει ήδη προγράμματα απόκτησης νέων υποβρυχίων, ενώ δεν έχει σταματήσει να ζητά
διακαώς την ένταξή της σε προγράμματα αναβάθμισης των F-16 και συμμετοχής της στα
προγράμματα των επίσης αμερικανικών F-35.
Ας μην είμαστε λοιπόν αφελείς και ας κοιτάζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, βασιζόμενοι στα μέχριστιγμής δεδομένα, για να χτίσουμε, με γερά θεμέλια, την αποτρεπτική μας ισχύ. Είναι υπαρξιακή ανάγκη για τη χώρα μας, ύψιστης σημασίας, σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
