Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Είναι μέρα ορκωμοσίας του Αμερικανού προέδρου η σημερινή και είναι πολλοί οι εγχώριοι παράγοντες που έρχονται, άγαρμπα, να μας υπενθυμίσουν πόσο άμεσα μας αφορά ως χώρα, το επικείμενο γεγονός. Άγαρμπα, γιατί δεν τονίζουν για την Ελλάδα την ιδιότητα της σύμμαχου χώρας, αλλά το σύνηθες και βολικό για κάποιους πρόθεμα του εξαρτώμενου μικρού και μακρινού κράτους, του δεμένου σε μια συμμαχία απροσδιορίστου στην πραγματικότητα οφέλους για την Ελλάδα.
Το χολιγουντιανό υπερθέαμα της ορκωμοσίας Τραμπ με το πλούσιο αντίτιμο – μια και έχουν ήδη μαζευτεί 300 εκατ ευρώ μονάχα από τις αποδοχές των προσκλήσεων –κρύβει μια παγίδα για την Ελλάδα στην τρέχουσα συγκυρία.
Ασφαλώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φοβάται μήπως, ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης δει αίφνης κάποια επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και κάνει το ΠΑΣΟΚ, ευθέως ανταγωνιστικό προς την κυβέρνηση, ή κάποια μαγική συγκολλητική ουσία μεταβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε φόβητρο για την ΝΔ .
Δεν μπορεί όμως να μην βλέπει και να μην αναλύει στον διεθνή περίγυρο ότι σε χώρες – υπερδυνάμεις, ήδη υπάρχει σε εξέλιξη διαδικασία απόσυρσης των μη αρεστών στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Και οσονούπω αντικατάστασης τους από ανθρώπους που ο Ντόναλτ Τραμπ βλέπει με καλό μάτι.
Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν βλέπει με καλό μάτι συνολικά το ΝΑΤΟ. Όπου ο κ. Μητσοτάκης υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια απροσχημάτιστα επισπεύδων σε πολλές περιπτώσεις.
Σίγουρα, εξάλλου, έχει άλλη από την κυρίαρχη, οπτική για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Οπότε είναι ίσως ο καιρός για τον κ, Μητσοτάκη να αναζητήσει πιο αποτελεσματικά αντιδοτα θέλοντας να διατηρήσει το ως τώρα αδιαπέραστο ηγετικό προφίλ.
