Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Είναι γνωστός ο μύθος για το σπήλαιο του Καιάδα, στο χωριό Τρύπη, περίπου 10 χιλιόμετρα
από την Σπάρτη. Εκεί, οι Σπαρτιάτες έριχναν εχθρούς, αιχμαλώτους πολέμου και κακούργους, κυρίως κατά την περίοδο των Μεσσηνιακών πολέμων (8ος
έως 5ος αιώνας π.Χ.). Η παράδοση αναφέρει ότι σε αυτόν τον τόπο έριχναν επίσης ανάπηρα ή καχεκτικά βρέφη και παιδιά.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες και χρόνιες, μη αναστρέψιμες, παθήσεις ρίχνονται στον Καιάδα,
ακόμη και σήμερα. Το δημόσιο σύστημα υγείας, που νοσεί βαριά εδώ και δεκαετίες, τους
αντιμετωπίζει απαξιωτικά. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), εκεί όπου οι άνθρωποι αυτοί καλούνται για να πιστοποιηθεί, από ειδικούς γιατρούς, το σοβαρό πρόβλημα υγείας και, ως εκ τούτου, το ποσοστό αναπηρίας τους.
Οι εικόνες είναι τραγικές και είναι προϊόν προσωπικής εμπειρίας. Άνθρωποι κατάκοιτοι
καταφθάνουν, μέσω ασθενοφόρου, σε φορείο για να εξετασθούν. Περιμένουν αρκετή ώρα, αφούτα περιστατικά είναι πολλά και εξίσου σοβαρά. Άνθρωποι σε καροτσάκια αναμένουν και αυτοί την σειρά τους, με όση υπομονή τους έχει απομείνει.
Οι πιο άτυχοι είναι όσοι περνούν πρώτη φορά από αυτή την απάνθρωπη διαδικασία
αξιολόγησης και πιστοποίησης της κατάστασης της υγείας τους. Κάποιοι, με δάκρυα στα μάτια, βγαίνουν από τα γραφεία των εξεταστών- γιατρών. Άραγε, τι τους είπαν; Τι άκουσαν τα αυτιά τους από τους «ειδικούς»; Σε τι να ελπίζουν από εδώ και πέρα; Σε ένα ξερό επίδομα με προπληρωμένη κάρτα ή σε ένα γνήσια ανθρώπινο ενδιαφέρον των κρατικών δομών;
