Οι παραστάσεις που σκηνοθετεί αποτελούν σημείο αναφοράς του κοινού, αλλά και πεδίο κοινωνικού προβληματισμού. Είναι η σκηνοθέτρια των μεγάλων θεατρικών επιτυχιών, αφού έχουν- μεταξύ άλλων- τη σκηνοθετική «υπογραφή» της δύο πολύ αξιόλογες και επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις, «Οι 12 Ένορκοι» αλλά και «Οι Άθλιοι».
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια. Αυτό που με ενδιέφερε από την αρχή της ενασχόλησής μου με τη σκηνοθεσία και συνεχίζει να μου είναι προτεραιότητα είναι να προσφέρω στον θεατή μία ουσιαστική πνευματική εμπειρία μέσα από σημαντικά κείμενα που θα τον συγκινήσουν και θα τρυπώσουν στην ψυχή του. Μέλημά μου, επίσης, ήταν και είναι να μην αποκτήσω ταυτότητα τουλάχιστον με την αρνητική -κατά τη γνώμη μου- έννοια της επαναληπτικότητας. Το βλέπω πολύ περιοριστικό αυτό. Θέλω και προσπαθώ η κάθε μου δημιουργία να είναι μοναδική και ιδιαίτερη γι΄ αυτό και συνεχίζω να δοκιμάζω διαφορετικές προσεγγίσεις και αισθητικές. Η ματιά μου εξελίσσεται με τα χρόνια όπως εξελίσσομαι κι εγώ σαν άνθρωπος και σας καλλιτέχνης, το μεράκι όμως και η αγάπη γι΄ αυτό που κάνω παραμένουν μέσα μου το ίδιο ενεργά.
Κάθε χρόνο συνεργάζεσθε με δεκάδες αξιόλογους ηθοποιούς. Μου έκανε εντύπωση ότι σε συνέντευξη -προ ολίγων μηνών- με τον Ιβάν Σβιτάιλο, μου είπε ότι αγαπάτε υπερβολικά τους ηθοποιούς. Θα ήθελα επ’ αυτού ένα σχόλιό σας.
Οι ηθοποιοί είναι συν-δημιουργοί, όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές φυσικά, απλώς μένω περισσότερο στους ηθοποιούς, καθώς η καθημερινή και εις βάθος τριβή και επαφή μας στις πρόβες μάς δένει πολύ. Μπαίνω ειλικρινής και όσο γίνεται πιο καθαρή στη σχέση μου με τους ηθοποιούς και το εκτιμώ βαθιά όταν το κάνουν κι αυτοί. Από τον ηθοποιό που συνεργάζομαι ζητάω εμπιστοσύνη, δοτικότητα και αφοσίωση. Του ζητάω να βάλει το έργο και την παράσταση πάνω από τον εαυτό του. Του ζητάω επιπλέον να ενσαρκώσει τον ρόλο που του δίνεται, όχι απλώς να τον «φορέσει». Αυτό ζητάει ουσιαστικά και ο θεατής που έρχεται να δει την παράσταση. Ζητάει από τον ηθοποιό να παραδοθεί απόλυτα στον ρόλο και στη συνθήκη του έργου. Να κάνει το ψέμα αλήθεια. Κάθε φορά σα να είναι η πρώτη και τελευταία. Γι΄ αυτό και όπως λέω συχνά δε με ενδιαφέρει η συνεργασία με ηθοποιούς ή συντελεστές που διεκπεραιώνουν τη δουλειά. Είναι πολύ μακριά από μένα αυτό. Την κάθε μας δημιουργία την αγαπώ και την πονάω, γι’ αυτό και δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που παραδίδουν μία παράσταση στην πρεμιέρα της και τέλος. Βρίσκομαι κοντά στις παραστάσεις μου και στους ηθοποιούς μου καθ’ όλη τη διάρκεια και θέλω να εξελίσσονται και τα δύο. Η προσέγγιση ενός ρόλου δεν τελειώνει ούτε καν στην τελευταία παράσταση γιατί ο ρόλος είναι πάντοτε πάνω από τον ηθοποιό και η προσπάθεια του ηθοποιού να τον φτάσει είναι και η μαγεία του όλου πράγματος. Επειδή, αναφέρεσαι συγκεκριμένα στον Ιβάν θα πω ότι είναι ένας ηθοποιός που είναι πολύ παρών, τόσο στις πρόβες όσο και στις παραστάσεις μας, με αποτέλεσμα να κρατάει ζωντανούς και δυναμικούς τους ρόλους που έχει αναλάβει να ενσαρκώσει. Τον ταλαιπωρεί ο κάθε ρόλος και είναι πολύ θετικό αυτό για έναν ηθοποιό. Χαίρομαι που οι περισσότεροι ηθοποιοί μου ταλαιπωρούνται -με την καλή έννοια- από τους ρόλους τους και από τα έργα. Είναι πολύ σημαντικό. Όσο περισσότερο σκάψει ο ηθοποιός τόσα περισσότερα θα ανακαλύψει και τελικά θα προσφέρει στον θεατή.
Φέτος, συνεχίζονται οι απόλυτα επιτυχημένες παραστάσεις σας “Οι 12 Ένορκοι”, “Οι Άθλιοι”, “Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς”. Επίσης ξεκίνησαν για πρώτη χρονιά “Οι δύο σκύλοι” αλλά και η παράσταση “Άνθρωπος χωρίς όνομα”, σε διασκευή και σκηνοθεσία δική σας και τα δύο. Θα ήθελα να μου αναφέρετε κάποια σχόλια των θεατών αλλά και την υποδοχή του κοινού κυρίως για τις δύο νέες θεατρικές παραστάσεις.
Θα ήταν άδικο να μην προσθέσω στις φετινές παραστάσεις το «Εκτός Ύλης» του Κώστα Λεϊμονή με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση σε παραγωγή της εταιρίας «Γίνονται έργα» και την παράσταση «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Κάρολου Ντίκενς που παρουσιάστηκε για μια ακόμα εορταστική σεζόν στο Christmas Factory. Η αποδοχή του κοινού είναι θερμή τόσο στις παλιές όσο και στις νέες μας παραστάσεις και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Ευγνώμων όχι τόσο για την επιτυχία αυτή καθ’ αυτή, αλλά γιατί είναι έργα, παραστάσεις και συνεργασίες που με συγκινούν και τις χαίρομαι. Για μένα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πιο σημαντικό από την εμπορική επιτυχία μιας παράστασης. Δεν αντιλαμβάνομαι τους θεατές ποσοτικά, αλλά ποιοτικά, ατομικά δηλαδή. Για μένα ο θεατής είναι ένας. Ο κάθε ένας. Όπως γράφει και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ «Η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς, ούτε για τους λίγους, είναι για τον καθένα χωριστά».
Επανέρχομαι στην παράσταση “Οι Άθλιοι” που σκηνοθετείτε, ένα δύσκολο εγχείρημα διότι απευθύνεται και σε παιδιά. Πρόκειται για ένα υπερθέαμα με διαχρονικά μηνύματα, ένα έργο που πραγματικά “πάντρεψε” το θέατρο με τον κινηματογράφο αποδίδοντας ένα μοναδικό θέαμα.
Είμαστε πολύ περήφανοι για τους «Άθλιους». Έχουμε να κάνουμε με μία υπερπαραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, με πλούσια σκηνικά και κοστούμια (Μαρία Φιλίππου), video–art (Βικτώρια Βελοπούλου), ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Μελίνα Μάσχα), χορογραφίες (Χριστίνα Φωτεινάκη), πρωτότυπη μουσική (Γιάννης Οικονόμου), τραγούδια (Μαγδαληνή Παλιούρα) κι έναν 23μελή ταλαντούχο και παθιασμένο θίασο. Όταν οι πρώτες ύλες αυτές -που στην προκειμένη περίπτωση είναι γενναιόδωρες- χρησιμοποιηθούν με τον κατάλληλο τρόπο, χωρίς να επισκιάσουν ένα μεγαλειώδες έργο αλλά αναδεικνύοντάς το, τότε το αποτέλεσμα συγκινεί τόσο εμάς τους συντελεστές όσο και τους θεατές. «Οι Άθλιοι» είναι μία μοναδική εμπειρία για θεατές κάθε ηλικίας.
Θα ήθελα να αναφέρουμε και τις πνευματικές σας αναζητήσεις, άλλωστε αποδεικνύεται από τα έργα που προσεγγίζετε. Τί ρόλο παίζει για εσάς η πίστη;
Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι. Σημαντικό μεν, αλλά «πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη» όπως λέει ο Καβάφης. Η πίστη είναι φάρμακο, όπλο και συντροφιά και με συγκινούν οι συγγραφείς που καταπιάνονται με το θέμα της πίστης και του φωτεινού προορισμού της ύπαρξης, καθώς είναι ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο. Βλέπω όμως ότι αυτό λείπει δυστυχώς από τις θεατρικές σκηνές. Ίσως να λείπει σε μεγάλο βαθμό κι από τις ζωές μας. Υπάρχουν μεγάλες παρακαταθήκες έργων που μιλούν για την πίστη, για την αγάπη και για τον χριστιανισμό πιο συγκεκριμένα. Για μένα ο Χριστός είναι ταυτόχρονα η πηγή, ο δρόμος, ο οδηγός και ο προορισμός, η Ιθάκη.
Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Επίσης με τί θα επιθυμούσατε να ασχοληθείτε αλλά ίσως δεν έχετε το χρόνο;
Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός κι όμως πάντα περισσεύει. Τον αφιερώνω κάθε φορά σε ότι μου είναι πιο σημαντικό ακόμα κι αν αυτό είναι μια απλή καθημερινή στιγμή με αγαπημένους μου ανθρώπους ή στιγμές ξεκούρασης. Θεατρικά, επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να επικεντρώνομαι σε σημαντικά κείμενα μεγάλων κλασικών συγγραφέων, πολλά από τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά. Με ιντριγκάρει περισσότερο να παρουσιάσω στο κοινό ένα λιγότερο γνωστό έργο ενός μεγάλου συγγραφέα πάρα το πιο δημοφιλές του. Εξάλλου, σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι συγγραφείς έχουν πει ότι θεωρούν πιο σημαντικά έργα τους κάποια που δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους άξιζε. Είναι κάτι που το υπολογίζω αυτό. Το πως τοποθετείται, δηλαδή, ο συγγραφέας απέναντι στο κάθε έργο του.
