Του Αντώνη Μακατούνη
Είναι η παράσταση που… νοστιμίζει τη ζωή και δίνει χρώμα στις Κυριακές μας! Πρόκειται για το θεατρικό έργο στο οποίο αποδεικνύεται ότι ο… έρωτας περνά από το στομάχι μέσα από διάφορες κωμικές καταστάσεις ενός ζευγαριού που εορτάζει την 20η επέτειο του γάμου του σε ένα γκουρμέ εστιατόριο.
Ο λόγος για τη θεατρική παράσταση με τίτλο “Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων” που παρουσιάζεται στο Θέατρο της Ημέρας (Μπλε Σκηνή), Ν. Γεννηματά 20 (Αμπελόκηποι- Μετρό Πανόρμου), κάθε Κυριακή στις 21.00.
Για την αξιόλογη παράσταση μίλησε αποκλειστικά στα epikaira.gr η συγγραφέας του έργου, η οποία έχει και ένα εκ των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων (σ.σ. μαζί με τον Δημήτρη Παπανικολάου στον άλλο πρωταγωνιστικό ρόλο) Βίλη Σωτηροπούλου, η οποία όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, έκανε μία… έρευνα γάμου και συλλογή βιωμάτων από τους ανθρώπους γύρω της, άνδρες και γυναίκες της γενιάς της ώστε να εμπνευστεί για τον εν λόγω θεατρικό έργο. «Σίγουρα θα σας προβληματίσει,
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:
Φέτος πρωταγωνιστείτε στη θεατρική παράσταση με τίτλο “Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων” στο Θέατρο της Ημέρας (Μπλε Σκηνή). Είστε μάλιστα και η συγγραφεύς. Ποιά ήταν η αφορμή για να γράψετε το εν λόγω έργο;
Με την συγγραφή έχω μια πολυτέλεια -ίσως την μοναδική- να γράψω για όποιο θέμα μ’ εμπνέει και να καταπιαστώ με όποιο είδος επιθυμώ. Την εποχή που έγραψα την ‘’υψηλή μαγειρική των σχέσεων’’ ήθελα να γράψω κωμωδία και μάλιστα στηριγμένη στις μακροχρόνιες σχέσεις και κυρίως τις σχέσεις γάμου. Με δεδομένο ότι ως τότε είχα ζήσει πολύχρονες σχέσεις αλλά δεν είχα υπάρξει παντρεμένη κι ότι στα προηγούμενα έργα μου βλέπαμε και ακούγαμε τους άνδρες μέσα από τα λόγια των ηρωίδων που ήταν όλες γυναίκες, καταλαβαίνετε ότι χρειαζόταν μια ‘’έρευνα γάμου’’. Ευχάριστη για μένα δοκιμασία, συλλογή βιωμάτων από τους ανθρώπους γύρω μου, άνδρες και γυναίκες της γενιάς μου. Συλλέγεις, εμπνέεσαι, προσθέτεις, αφαιρείς, βεβαιώνεσαι τι θέλεις να πεις, αυτή είναι η άλγεβρα της γραφής. Η αρχική μου έμπνευση ωστόσο ερχόταν από τ απλά, το πόσο αστείοι μου φαινόμαστε όταν μέσα σε μια σχέση περνάμε -με ιλιγγιώδη συχνά ταχύτητα-, από τον έρωτα στον θυμό, από τα ‘’γουτσου γουτσου’’ στο ‘’παράτα με’’ απ το ‘’η μανούλα σου η γλυκιά’’ στο ‘’η μάνα σου η στρίγκλα’’.. Κι εκεί που γράφεις και διασκεδάζεις με τις συγκρούσεις των ηρώων και την αστεία τους πλευρά έρχεται κάτι και σε πάει πιο βαθιά, στο πιο κάτω στρώμα… Εκεί που κρύβονται νόμοι του πολυκαιρισμένου πράγματος, δεσμοί αγάπης αλλά και δεσμά κοινών συμφερόντων, προσωπικές φιλοδοξίες, απωθημένα και θυσίες, ψέματα και μυστικά, όλα αυτά που αλλοιώνουν το πάθος, την εμπιστοσύνη και τον ρομαντισμό. Και τρέχουν οι ήρωες στον ψυχολόγο να βρουν μια άκρη.. Κι όταν μετά την σύγκρουση εκείνος την ρωτάει’’ μ αγαπάς?’’ εκείνη, η ως τότε αφοσιωμένη σύζυγος τον εκπλήσσει απαντώντας ‘’δεν ξέρω’’ κι ύστερα προσθέτει ‘’ξέρεις πόσες συνεδρίες έχω αφιερώσει με τον ψυχολόγο σ αυτό το θέμα?’’
Πόσο δύσκολο είναι να πρωταγωνιστεί κάποιος σε ένα θεατρικό έργο που έχει γράψει ο ίδιος;
Όταν παίζω σ ένα έργο μου θέλω ν αφήνω έξω απ την πόρτα τον συγγραφέα. Μάλλον κι εκείνος μου επιτρέπει ν απολαύσω αυτό που αγαπώ πολύ, το να παίζω.. Έχω και το προνόμιο να γνωρίζω καλά τον χαρακτήρα αφού τον έφτιαξα. Το ωραίο είναι που έρχεται ο σκηνοθέτης και σου προτείνει να κάνεις κάτι που δεν είχες φανταστεί για τον ρόλο που έγραψες κι όμως του ταιριάζει γάντι!! Αυτό το ωραίο συνέβη κάμποσες φορές με την Κέλλυ Σταμουλάκη που μας σκηνοθέτησε. Επίσης ωραίο είναι να γίνεσαι ένα με τον συνάδερφο, να βοηθάει και κάποτε να σώζει ο ένας τον άλλο, όπως με τον Δημήτρη Παπανικολάου που επί μιάμιση ώρα επί σκηνής αγαπιόμαστε και σφαζόμαστε αλλά και με τον Νώντα Μουντζουρέα στις διασκεδαστικές σκηνές που έχουμε μαζί και με την Εστέλλα Κοπάνου στις λίγες κοινές μας στιγμές. Επιστρέφοντας στην αρχική σας ερώτηση , να πώ ότι συνήθως παίζω ρόλους που έχουν κάποια κοινά μ εμένα την ίδια αλλά όχι πολλά. Πιστεύω πως όσο πιο αποστασιοποιημένος είσαι απ τη ζωή του ρόλου τόσο περισσότερο βουτάς μέσα του. Είσαι πιο ελεύθερος να τον παρ- ακολουθήσεις και να τον φέρεις στο σώμα σου, χωρίς άμυνες.
Είναι τελικά η κωμωδία το πιο δύσκολο θεατρικό είδος;
Κάθε είδος έχει τις δυσκολίες του. Σας συγγραφέας νοιώθω και χαρά και δυσκολίες σε ό,τι γράφω.. Η κωμωδία είναι το είδος που αν είσαι ηθοποιός σε κάνει να νοιώθεις τυχερός, γιατί σου δείχνει πιο ’’ηχηρά’’ τις διαθέσεις του κοινού, αφού το γέλιο συνήθως ακούγεται μέσα στην αίθουσα και σε βοηθάει . Αν όμως τύχει και δεν ακούγεται, τότε δεν είσαι και πολύ τυχερός γιατί η παγωμάρα δεν βοηθάει καθόλου την κωμωδία. Είναι φορές βέβαια που το αγέλαστο ή απλά χαμογελαστό κοινό μπορεί στο τέλος να χειροκροτήσει θερμά.. Σημαίνει ότι ίσως επεξεργαζόταν τα όσα έβλεπε ή ντρεπόταν να γελάσει ή φοβόταν μήπως ενοχλήσει τους ηθοποιούς.. Ω, ναι, υπάρχουν πολλών ειδών αντιδράσεις. Και βέβαια κάθε παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, διαφορετικός από τους προηγούμενους κι από τους επόμενους…
Για ποιους λόγους πρέπει να δει κάποιος την “Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων”;
Μια και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, θα απαντήσω με λίγες φράσεις από κριτικές: «Θα γελάσετε πολύ… Έχει να πει πολλά και τα λέει έτσι όπως πρέπει. Σίγουρα θα σας προβληματίσει, θα το κάνει όμως ψυχ-αγωγικά. Θα φύγετε από το θέατρο ανάλαφροι” και «με ευρηματικότητα, χιούμορ
Τελικά πέρα από την Αγάπη και την Υπομονή, χρειάζεται και λίγη… υψηλή μαγειρική για να κρατηθεί μία σχέση αλώβητη και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου; Όπως δηλαδή λέει και με τη γνωστή φράση ο θυμόσοφος λαός «Ο έρωτας περνά από το στομάχι;».
Ο έρωτας και η επικοινωνία μπορούν να φτιάξουν ένα ωραίο γλυκό, νόστιμο και σιροπιαστό, προς τέρψη του ουρανίσκου, του στομαχιού, των ματιών και άλλων οργάνων μας. Όταν όμως σερβίρονται τα μυστικά και τα ψέματα, μικρά και μεγάλα απωθημένα, τότε μπορεί να πάμε σε άλλες φράσεις του θυμόσοφου λαού, όπως ‘’μου γύρισαν τα έντερα’’ μου έπρηξες το συκώτι’ και άλλα, με συνέπεια, όσο υψηλή κι αν είναι η μαγειρική, να μην κατεβαίνει μπουκιά κάτω…Μέχρι να έρθει η ώρα της συγγνώμης. ‘’ Συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη, με ξέρεις, δεν τα εννοώ’’ . Μια μπουκιά γλυκό, με το ίδιο κουτάλι και φτου κι απ’ την αρχή..
Θα ήθελα να μου πείτε κάποια σχόλια που ακούσατε από θεατές και ανθρώπους που γνωρίζετε και είδαν την παράσταση “Υψηλή Μαγειρική των Σχέσεων” τα οποία και ξεχωρίζετε;
«Είχα χρόνια να γελάσω τόσο» και ( στο fb ) « αν δε γελάσετε θα σας κάνω δώρο μαθήματα πιλάτες», κι «έφυγα ανάλαφρη» και «ξέχασα ότι ήμουν στο θέατρο, μας πήρατε μαζί σας», κι « εκεί που γελούσες σου ανέβαινε κι ένας κόμπος στο λαιμό, ασταμάτητη ροή εναλλασσόμενων συναισθημάτων» και ‘’εξαιρετική χημεία’’ και άλλα..
Ηθοποιός, συγγραφέας, δασκάλα θεάτρου. Ποιος ρόλος σας… ταιριάζει καλύτερα;
Τρεις ιδιότητες που δεν τους φαίνεται αλλά είναι πολύ διαφορετικές. Άλλοι κόσμοι, άλλη καθημερινότητα. Δεν ξέρω τι μου ταιριάζει πιο πολύ, αγαπώ και τα τρία. Ξέρω ότι πιο πολύ μου λείπει το να βρίσκομαι επι σκηνής , να παίζω. Αν δεν μου έλειπε η υποκριτική ίσως να ήταν πιο στρωτός ο δρόμος μου. Θα έγραφα περισσότερα έργα και δεν θα μπέρδευα και τον κόσμο, με τις διαφορετικές ιδιότητες μου..
Δεν έχετε γράψει μόνο κωμωδίες..
‘Όχι.. Εχω γράψει δραματικά έργα όπως ‘’ Η ΙΩΑΝΝΑ’’ και ‘’Ο ΜΠΕΜΠΗΣ’’ , επιστημονική φαντασία / δυστοπία ‘’ΤΟ 3’’, κωμικά κοινωνικά όπως ‘’Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΛΟΥΖΕΡ’’ και το ‘’ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΊΖΟΥΜΕ?’’ και πολλές σάτιρες για τις μπουφόνικες παραστάσεις θεάτρου δρόμου (1990-2015)
Πληροφορήθηκα ότι εν έτει 2018 το θεατρικό σας έργο «Ο ΜΠΕΜΠΗΣ» βραβεύτηκε με το βραβείο EURODRAM. Πείτε μας δύο λόγια για αυτή τη σημαντική αναγνώριση.
Το βραβείο δίνει χαρά όταν δουλεύεις για χρόνια, ήσυχα και καθαρά.. Μα πιο σημαντικό ήταν ότι μπόρεσα κι έγραψα γι’ αυτή την ιστορία των παιδιών που είναι μια πραγματική ιστορία. Μια από τις τόσες που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Παιδιά που φεύγουν με εισαγγελική εντολή απ’ το σπίτι τους λόγω παραμέλησης και κακοποίησης. Παρακολουθούμε την περιπετειώδη διαδρομή τους μέσα σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Διότι τα παιδιά φεύγουν από προβληματικές οικογένειες για να σωθούν αλλά δυστυχώς η κακοποίηση συχνά συνεχίζεται και στις δομές προστασίας.. Όλο το έργο είναι μια βαθιά απεικόνιση των μεγάλων τραυμάτων που χαράζονται στις παιδικές ψυχές καθώς μεγαλώνουν σ ένα κόσμο άγριο αλλά και οι μοιραίες συναντήσεις τους με ανθρώπους που λειτουργούν σωτήρια. Ο χωρισμός των αδερφών, η υιοθεσία η περιπέτεια μιας σύγχρονης ‘’Ηλέκτρας’’ που ψάχνει τον αδερφό της τον ‘’Ορέστη’’ για να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή της. Η παράσταση του έργου επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟΑ και παίχτηκε το 2022 στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη.
Η ομάδα σας έχει ανεβάσει πολλές παραστάσεις από το 1990 ως σήμερα. Είναι εύκολο για μια μικρή ομάδα του θεάτρου να ανεβάζει παραστάσεις?
Καθόλου εύκολο. Η δημιουργία κάθε παράστασης μοιάζει με το να χτίζεις ένα σπίτι από την αρχή και μάλιστα με λίγα χρήματα και με μεγάλο ανταγωνισμό. Το χρήμα και η τηλεόραση (η λεγόμενη αναγνωρισιμότητα) έχουν την πίτα και το μαχαίρι τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς αυτά τα κριτήρια καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό ποιες παραστάσεις θ’ αντέξουν.. Οι περισσότερες θεατρικές ομάδες που δεν παίρνουν μέρος σ αυτή την πίτα, μάχονται.. Ναι, είμαστε μαχητές, λίγο σαν τον Δαβίδ που παλεύει με τον Γολιάθ.. Οπότε κάθε παράσταση έχει μέσα της πολύ ψυχή, όσο για τα μέλη μιας ομάδας όσο πιο ενωμένα είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν για μια θετική έκβαση της μάχης..
Πείτε μου κάποια από τα άμεσα σχέδιά σας.
Άμεσα σχέδια είναι να ολοκληρωθούν μ επιτυχία και χαρά οι φετινές παραστάσεις. Κάθε τέλος μιας παράστασης που αγάπησες και δεν έκλεισε τον κύκλο της, αφήνει μια μελαγχολία. Οπότε εύχομαι να είναι ανοιχτός ο ορίζοντας για να επαναληφθεί η φετινή παράσταση που συνεχίζεται ως τις 23 Φλεβάρη αλλά και για ό,τι άλλο καλό έρθει στη ζωή και στην τέχνη μου. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την κουβέντα!
