Του Γ. Χρυσικόπουλου
Δακρυσμένα μάτια, άδεια βλέμματα, πρόσωπα μαρμαρωμένα από την απόγνωση και την αγωνία…. Οι εικόνες των γονιών και των αδελφών, των συγγενών και των φίλων των παιδιών που βρίσκονταν στο «τρένο του θανάτου» θα μείνουν χαραγμένες στη συλλογική μνήμη. Όπως, βέβαια, και οι πρώτες εικόνες της φρίκης από τον τόπο της τραγωδίας, το τελευταίο βράδυ του Φλεβάρη του 2023, που ήρθαν σαν γροθιά στο στομάχι όλων, λίγο πριν πέσουν για να κοιμηθούν. Και να ξυπνήσουν λίγες ώρες αργότερα, μέσα σε έναν εφιάλτη, ίδιο για όλους αλλά ασύγκριτα μικρό σε σχέση με αυτόν που έζησαν και ζουν οι οικογένειες των 57 ψυχών…
Στον προαύλιο χώρο του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας εκτυλίσσονται σκηνές δράματος. Οι συγκεντρωμένοι οικείοι επιβαινόντων περιμένουν να ακούσουν ονόματα από τους υπευθύνους του νοσοκομείου, ώστε να ενημερωθούν για την κατάσταση της υγείας τους, αν βρίσκονται στη Λάρισα ή σε κάποια άλλη πόλη ή αν… Η αναμονή και η αγωνία λυγίζουν και τους πιο ψύχραιμους. Ένα ανδρόγυνο ρωτά όποιον βρίσκει μπροστά του για να μάθει κάτι για τον 22χρονο γιο του που είχε κατέβει στην Πάτρα για το αποκριάτικο καρναβάλι. Μια μητέρα βλέπει από μακριά την τραυματισμένη κόρη της και τρέχει να την αγκαλιάσει. «Το παιδί μου, το παιδί μου» φωνάζει ανάμεσα στα αναφιλητά της, αναφιλητά ανακούφισης που η κόρη της είναι ζωντανή. Είναι οι λιγότερο άτυχες ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους συμπολίτες μας που ζουν ακροβατώντας ανάμεσα στη λύτρωση και τον αβάσταχτο πόνο.
Ένας κύριος δείχνει τη φωτογραφία μιας κοπέλας προκειμένου να μάθει οτιδήποτε για την τύχη της. Οι δημοσιογράφοι τον περικυκλώνουν και τον ρωτούν για να τους δώσει στοιχεία. «Είναι η φίλη του γιού μου, η 24χρονη Αναστασία Αδαμίδου τελειόφοιτη της οδοντιατρικής. Είναι από την Πάφο, οι γονείς της ταξιδεύουν. Δεν βρίσκεται ούτε στους τραυματίες, ούτε στους νεκρούς, βρισκόταν στο τρίτο βαγόνι» εξηγεί συνεχίζοντας να δείχνει τη φωτογραφία. Ένας ακόμα νέος από την Κύπρο, ο 22χρονος Κυπριανός, τον οποίον αναζητούν φίλοι του στο νοσοκομείο της Λάρισας βρίσκεται στη λίστα των αγνοουμένων, την ώρα που οι γονείς του ταξιδεύουν με προορισμό τη Θεσσαλία.
Προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία του ένας άνδρας περιμένει να ακούσει κάποια νέα για την τύχη του 26χρονου γιου του. Δεν δείχνει αισιόδοξος. «Μου είπαν ότι το παιδί μου δεν είναι σε καμία λίστα από αυτές που είναι στα νοσοκομεία». Βρίσκεται από τα ξημερώματα της Τετάρτης έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήταν στον σταθμό της Θεσσαλονίκης περιμένοντας την άφιξη του αγοριού του. Κι αντί για τις εντυπώσεις του τριημέρου προετοιμάζεται να ακούσει από τους υπευθύνους τα χειρότερα… «Εδώ περιμένουμε να γίνει η αναγνώριση. Τώρα σε τι κατάσταση είναι αυτοί που βρήκαν δεν ξέρω, μας είπαν να δώσουμε περιγραφές και περιμένουμε να μας πάρουν τηλέφωνο να μας ενημερώσουν».
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Παύλος Ασλανίδης, ο πατέρας του 26χρονου Δημήτρη Ασλανίδη που έχασε άδικα τη ζωή του στο τρένο του θανάτου, από τα πιο δραστήρια μέλη του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών. Είναι ο πατέρας που μίλησε και συγκλόνησε το ευρωκοινοβούλιο μαζί με την πρόεδρο του Συλλόγου Μαρία Καρυστιανού. Αυτός που μπορεί και μιλάει με τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας για μια υπόθεση που στοιβάζει ερωτήματα και ανεπίλυτες υποθέσεις, όπως στοίβαξε νεκρούς η σύγκρουση των δυο αμαξοστοιχειών. «Είναι ντροπή και προσβολή των 57 επισήμως νεκρών μας αυτή η απόφαση που αποδεικνύει ότι μια κυβερνητική “μαφία” ενδιαφέρεται για τη συγκάλυψη της υπόθεσης και πρωτίστως των ευθυνών του άλλοτε υπουργού, Κώστα Καραμανλή” είπε μετά τη “λήξη” της Εξεταστικής Επιτροπής.
